🇵🇸 अब धोखाधडीको युग समाप्त हुनुपर्छ — मुस्लिम विश्व सत्य, न्याय र ज्ञानमा आधारित भविष्यको हकदार छ
जब संसारभर अन्याय र अत्याचार बढिरहेको हुन्छ, तब एक प्रश्न पुनःपुनः उठ्छ:
अल्लाहको न्याय कहाँ छ?
मुसलमानहरू एकअर्काका लागि किन उभिंदैनन्?
फिलिस्तीनी, रोहिंग्या र उइगुर मुस्लिमहरूका लागि यी प्रश्नहरू केवल दार्शनिक बहस होइनन् — यी त उनीहरूको दिनहुँको पीडादायक यथार्थ हुन्।
उनीहरू आश्रय खोजिरहेका छन्,
उनीहरू न्याय मागिरहेका छन्,
उनीहरूले आफ्ना मुस्लिम दाजुभाइहरूलाई सोधिरहेका छन्:
जब हामीलाई तपाईंहरू सबैभन्दा धेरै चाहिएको थियो, तपाईंहरू कहाँ थियौं?
कर्मविहीन ईमान केवल पाखण्ड हो
जब हामी फिलिस्तीनी, रोहिंग्या र उइगुर मुस्लिमहरूको पीडा हेर्छौं, हामीले केवल बाह्य अत्याचार मात्र होइन,
मुस्लिम विश्वको एकताको असफलता, संसाधन बाँडफाँटको कमी, र उदासीनताको यथार्थ पनि देख्छौं।
गाजामा रहेका एक फिलिस्तीनी बालकसँग सोध्नुस् कि उनको अल्लाहमा विश्वासले उनलाई के दियो — सायद उनी चुप लाग्नेछन्।
बंगलादेशको एक शिविरमा बसिरहेका रोहिंग्यालाई सोध्नुस् — के मुस्लिम राष्ट्रहरूले तपाईंको साथ दिए?
एउटा उइगुर मुस्लिमलाई सोध्नुस् जो चीनको "पुनःशिक्षा शिविर" मा छन् — उत्तर केवल लाजमर्दो मौनता हुनेछ।
मक्का देखी म्याकडोनाल्डसम्म: के भौतिकतावादले आस्था विस्थापित गर्यो?
अब मुस्लिम विश्वका केही सबैभन्दा धनी राष्ट्रहरू — साउदी अरेबिया, कतार, र युएई — ले
गएको दुई दशकमा आफ्ना प्राथमिकताहरू परिवर्तन गरेका छन्।
दुबईमा आकाश छुन खोज्ने गगनचुम्बी भवनहरू, यूरोपेली फुटबल क्लबहरूमा अर्बौं डलरको लगानी, र हरेक सडकमा लक्जरी गाडीहरू।
तर प्रश्न उठ्छ:
-
के फिलिस्तीनी शरणार्थीहरूका लागि कुनै शहर बनाइएको छ?
-
के रोहिंग्याहरूका लागि कुनै मानवीय मार्ग खोलिएको छ?
-
के उइगुर मुस्लिमहरूका लागि कुनै इस्लामी अदालत गठन गरिएको छ?
यी राष्ट्रहरूले इस्लामी नेतृत्वको भूमिका त्यागेर वैश्विक पूँजीवादी शक्तिहरूसँग मेलमिलाप गरेको देखिन्छ।
एक समालोचकले भनेझैं:
"उनीहरूले अल्लाह होइन, कोकाकोला पूज्न थाले।"
यो एक उपमा हो — तर गहिरो सत्य बोकेको।
ईरानको द्विविधा: प्रतिरोध कि उत्तरदायित्व?
अब कुरा गरौं ईरानको — जुन आफूलाई अत्याचारविरुद्धको आवाज र मजलुमहरूको संरक्षक भन्छ।
तर गम्भीर प्रश्नहरू उब्जिन्छन्:
-
ईरानले शरण दिने र मानवतावादी उपायहरू अवलम्बन गर्ने सट्टा युद्ध र मिसाइलको बाटो किन रोज्यो?
-
उसले फिलिस्तीनी शरणार्थीहरूलाई स्थायी रूपमा बास दिन पहल किन गरेन?
-
अरबौं डलर प्रोक्सी युद्धमा खर्च गरियो, तर भोकले मरिरहेका छिमेकीहरूको सहायतामा किन होइन?
ईरान शरणस्थल बन्न सक्थ्यो — तर उसले युद्धभूमि रोज्यो।
यो केवल राजनीतिक नभई आध्यात्मिक संकट हो
यो समस्या केवल नीतिगत होइन — आध्यात्मिक पतनको संकट हो।
कुरानले हामीलाई दया, न्याय र एकता सिकाउँछ।
तर आजको मुस्लिम समाजमा विभाजन, संप्रदायवाद र मौनताले स्थान लिएको छ।
● कहाँ छ त्यो "उम्मा" — एकताको वास्तविक भावना?
● कहाँ गयो साझा उत्तरदायित्वको अभ्यास?
● कहाँ छ दुवाको पछि लाग्ने कर्म?
परिवर्तन आवश्यक छ — हो, अवश्य!
यदि मुस्लिम विश्वले फेरि प्रतिष्ठा, नेतृत्व र मानवता प्राप्त गर्न चाहन्छ भने,
त्यसका लागि निम्न कुरामा गहिरो परिवर्तन आवश्यक छ:
-
विश्वासलाई कर्मसँग जोड्नुहोस् — केवल नामको मुसलमान भएर हुँदैन।
-
नारा होइन, संरक्षण दिनुहोस् — पीडितलाई भाषण होइन, सुरक्षित स्थान चाहिन्छ।
-
सम्पत्ति जनताको सेवामा प्रयोग होस् — तेलबाट आउने अर्बौंले गरिबी, भोक र अशिक्षालाई अन्त्य गर्न सकिन्छ।
-
नेतृत्वमा योग्यता र नैतिकता अनिवार्य होस् — राजतन्त्र वा सेनाको बल होइन, ज्ञान र करुणामा आधारित नेतृत्व आवश्यक छ।
-
आफ्ना नेताहरूलाई जवाफदेही बनाउनुहोस् — केवल पश्चिमको आलोचना गरेर हुँदैन।
निष्कर्ष: भविष्य अझै पनि हाम्रै हातमा छ
फिलिस्तीनी, रोहिंग्या, उइगुर — उनीहरू चमत्कारको अपेक्षा गर्दैनन्।
उनीहरू साथ खोजिरहेका छन्।
उनीहरू दया होइन, सहयोग र संरक्षण चाहन्छन्।
चाहे तपाईं तेहरानमा हुनुहोस् वा रियादमा, इस्तानबुलमा वा जकार्तामा —
प्रश्न एउटै छ:
के तपाईं साँच्चिकै अल्लाहको इबादत गर्नुहुन्छ, कि केवल नाम लिइरहनु भएको हो?
जबसम्म मुस्लिम विश्वले आफ्नो सम्पत्तिलाई संवेदना, शक्तिलाई उद्देश्य, र आस्थालाई उत्तरदायित्वसँग गास्दैन —
त्यसअघिसम्म पाखण्डको युग जारी रहनेछ।
अब समय आएको छ — त्यो युग समाप्त पार्ने।
When Faith Meets Geopolitics: A Hard Look at the Muslim World's Divisions and Failures
In times of global conflict and human suffering, we often ask: Where is divine justice? Where is solidarity among the faithful? For many oppressed Muslim communities across the globe—Palestinians, Rohingyas, Uyghurs—these questions are not philosophical. They are urgent, visceral, and tragic.
They are asking for shelter.
They are asking for justice.
They are asking their fellow Muslims: Where were you when we needed you most?
Faith Without Action Is Hypocrisy
When we look at the suffering of Palestinians, Rohingyas, and Uyghur Muslims, we don’t just see victims of foreign oppression. We also see a failure of the wider Muslim world—a failure to rise in unity, a failure to share resources, and a failure to provide safe haven.
Ask a Palestinian child in Gaza what their belief in Allah has brought them, and the answer may not be theological—it may be a quiet, painful silence.
Ask a Rohingya refugee in a Bangladeshi camp if the Islamic world came to their aid, and you may hear only stories of neglect.
Ask a Uyghur locked in a Chinese "reeducation" camp if the Gulf monarchies raised a voice for them, and the answer will shame us all.
From Mecca to McDonald’s: Has Materialism Replaced Faith?
It’s no secret that some of the wealthiest Muslim nations—Saudi Arabia, Qatar, and the UAE—have shifted their priorities dramatically in the past two decades. Skyscrapers now touch the sky in Dubai, billion-dollar investments pour into football clubs and tech companies, and luxury cars fill the streets.
But ask yourself: Where is the refugee city built for Palestinians?
Where is the humanitarian corridor for the Rohingya?
Where is the international Muslim tribunal for the Uyghurs?
Instead of becoming leaders of the Muslim world, some Gulf states chose economic empires over ethical responsibility. They aligned more with global capital than with Islamic solidarity. As one critic put it: "They began worshiping Coca-Cola, not Allah." It’s a metaphor—but a powerful one.
Iran’s Dilemma: Resistance or Responsibility?
Now let’s talk about Iran—a nation that presents itself as the champion of anti-imperialism and protector of the oppressed. But its actions have raised uncomfortable questions.
-
Why did Iran choose military confrontation and ideological expansionism over regional humanitarian leadership?
-
Why didn’t Iran offer asylum to Palestinian refugees, building safe zones or inviting them to settle permanently?
-
Why is so much spent on regional proxy wars, while neighbors starve?
Instead of becoming a sanctuary, Iran chose the path of bombs and ballistic missiles.
A Crisis of Ummah, Not Just Policy
The biggest tragedy may not be political. It may be spiritual.
The Quran emphasizes mercy, compassion, and unity. But the modern Muslim world has too often become a map of fragmented loyalties, sectarianism, and silent complicity. Governments recite faith, but act with fear, greed, or indifference.
Where is the Ummah—the united global Muslim community?
Where is the shared responsibility for justice?
Where is the action that follows prayer?
What Needs to Change
To restore dignity and purpose to the Islamic world, several fundamental shifts are needed:
-
Re-center the Faith — Islam must become more than a cultural identity or political tool. It must return to its ethical roots.
-
Build Refuge, Not Just Rhetoric — The oppressed need safe homes, not slogans.
-
Use Wealth for Welfare — Trillions in oil revenue could end hunger and build schools across the Muslim world.
-
Promote Merit and Morality in Leadership — Not dynasties or militaries, but qualified, compassionate leaders.
-
Hold Each Other Accountable — Muslims must hold their own governments to account, not just blame outsiders.
Conclusion: The Future Is Still in Our Hands
Palestinians, Rohingyas, Uyghurs—they are not asking for miracles. They are asking for brothers and sisters. And right now, many of them feel abandoned—not just by global powers, but by those who share their scripture but not their struggle.
Whether you're in Tehran or Riyadh, Kuala Lumpur or Karachi, Istanbul or Jakarta—the question is the same:
Are you serving Allah with action, or just reciting His name?
Until the Muslim world reconciles its wealth with its wounds, its power with its purpose, and its faith with its responsibility—the era of hypocrisy will continue.
It’s time to end that era.
🇵🇸 يجب أن ينتهي عصر الخداع — الأمة الإسلامية تستحق الحقيقة، والعدالة، ومستقبلًا مبنيًّا على الإيمان والعمل
في أوقات الصراع والمعاناة، يطرح الكثيرون هذا السؤال: أين العدل الإلهي؟ أين التضامن بين المسلمين؟
بالنسبة للعديد من الشعوب المسلمة المضطهدة حول العالم — مثل الفلسطينيين، والروهينغا، ومسلمي الإيغور — هذه الأسئلة ليست نظرية، بل مصيرية.
هم يطلبون المأوى،
يطلبون العدالة،
يطلبون من إخوتهم في الدين: أين كنتم عندما احتجنا إليكم؟
الإيمان بلا عمل نفاق
عندما ننظر إلى معاناة الفلسطينيين، والروهينغا، ومسلمي الإيغور، فإننا لا نرى فقط ضحايا القمع الخارجي، بل نرى فشلًا ذريعًا في الأمة الإسلامية — فشلًا في الوحدة، وفشلًا في تقاسم الموارد، وفشلًا في تقديم الملاذ الآمن.
اسأل طفلًا فلسطينيًا في غزة ماذا أعطاه إيمانه بالله، وقد يكون جوابه صمتًا موجعًا.
اسأل لاجئًا من الروهينغا في مخيم ببنغلادش إن ساعدته الأمة الإسلامية، وستسمع قصصًا عن الإهمال والنسيان.
اسأل مسلمًا إيغوريًا في معسكرات "إعادة التعليم" بالصين، إن كانت الدول الإسلامية ناصرتهم، فسيكون الجواب: الصمت والخجل.
من مكة إلى ماكدونالدز: هل استبدلنا الإيمان بالمادية؟
لا يخفى على أحد أن بعض أغنى دول العالم الإسلامي — السعودية، وقطر، والإمارات — قد غيّرت أولوياتها بشكل جذري في العقود الأخيرة. ناطحات السحاب في دبي، واستثمارات بمليارات الدولارات في أندية كرة القدم وشركات التكنولوجيا، وسيارات فارهة في كل شارع.
لكن اسأل نفسك: أين المدينة التي بُنيت لإيواء اللاجئين الفلسطينيين؟
أين الممر الإنساني للروهينغا؟
أين المحكمة الإسلامية التي تحاكم اضطهاد الإيغور؟
بدلًا من أن يصبحوا قادة الأمة، اختار بعض حكّام الخليج التحالف مع رأس المال العالمي بدلًا من نصرة قضايا المسلمين. وكما قال أحد النقاد:
"بدأوا بعبادة كوكاكولا بدلًا من عبادة الله."
قد تكون مجازًا، لكنها تحمل مرارة الحقيقة.
مأزق إيران: المقاومة أم المسؤولية؟
أما إيران، التي تصف نفسها بأنها راعية للمستضعفين، فمواقفها تستدعي التساؤل:
-
لماذا اختارت إيران طريق الحروب والصواريخ بدلًا من قيادة إنسانية وإيواء اللاجئين؟
-
لماذا لم تفتح أبوابها للفلسطينيين كملاذ آمن؟
-
لماذا تُنفق المليارات على الحروب بالوكالة، بينما الجيران يعانون الجوع؟
بدلًا من أن تكون ملاذًا، أصبحت إيران رمزًا للتصعيد.
أزمة الأمة... أزمة روح قبل أن تكون أزمة سياسة
الكارثة الكبرى ليست سياسية فقط، بل روحية أيضًا.
القرآن الكريم يدعو إلى الرحمة، والعدل، والوحدة.
لكن واقع الأمة اليوم مليء بالتفكك، والطائفية، والتقاعس عن نصرة المظلومين.
أين هي الأمة الواحدة؟
أين هي المسؤولية المشتركة؟
أين هو العمل بعد الدعاء؟
ما الذي يجب أن يتغير؟
لكي تستعيد الأمة الإسلامية كرامتها ودورها، يجب أن يحدث تغيير جذري:
-
العودة إلى جوهر الإيمان — لا يكفي حمل الاسم الإسلامي دون عمل.
-
بناء الملاذات لا الشعارات — المظلومون يحتاجون إلى الأمان الحقيقي، لا الخطابات.
-
توظيف الثروة لخدمة الأمة — ثروات النفط تستطيع أن تنهي الجوع وتبني مستقبلًا أفضل.
-
القيادة بالعلم والأخلاق — لا للوراثة العسكرية أو القبلية، نعم للكفاءة والرحمة.
-
المحاسبة الذاتية — حان وقت محاسبة حكّام المسلمين، لا لوم الغرب فقط.
الخاتمة: المستقبل لا يزال بأيدينا
الفلسطينيون، الروهينغا، الإيغور — لا يطلبون المعجزات، بل الإنسانية.
لا يطلبون القصائد، بل الملاذ، والدعم، والعمل الجماعي.
في طهران أو الرياض، كوالالمبور أو كراتشي، إسطنبول أو جاكرتا — السؤال هو نفسه:
هل نعبد الله حقًّا؟ أم فقط نُردّد اسمه؟
حتى تعيد الأمة التوازن بين ثروتها وجرحها، بين قوتها ورسالتها، بين إيمانها ومسؤوليتها — فسيظل عصر النفاق قائمًا.
حان الوقت لإنهائه.
🇵🇸 دھوکہ دہی کا دور ختم ہونا چاہیے — امتِ مسلمہ سچ، عدل اور علم پر مبنی مستقبل کی حقدار ہے
جب دنیا بھر میں ظلم و ستم ہو رہا ہو تو ایک سوال ابھرتا ہے:
اللہ کی طرف سے انصاف کہاں ہے؟
مسلمان آپس میں ایک دوسرے کا ساتھ کیوں نہیں دیتے؟
فلسطینی، روہنگیا، اور ایغور مسلمان — ان کے لیے یہ سوالات صرف سوچنے کی بات نہیں، بلکہ روزمرّہ کی حقیقت ہیں۔
وہ پناہ مانگتے ہیں۔
وہ انصاف چاہتے ہیں۔
وہ اپنے بھائیوں سے سوال کرتے ہیں: جب ہمیں تمہاری سب سے زیادہ ضرورت تھی، تم کہاں تھے؟
ایمان اگر عمل کے بغیر ہو تو نفاق ہے
جب ہم فلسطینیوں، روہنگیا مسلمانوں، اور ایغور اقلیت کی حالت زار پر نظر ڈالتے ہیں تو ہمیں صرف ظالموں کا ظلم نہیں دکھائی دیتا — ہمیں امتِ مسلمہ کی بے حسی، بزدلی اور ناکامی بھی صاف دکھائی دیتی ہے۔
غزہ میں ایک فلسطینی بچے سے پوچھو کہ ایمان نے اُسے کیا دیا؟ شاید اس کے جواب میں صرف خاموشی ہو۔
بنگلہ دیش کے مہاجر کیمپ میں ایک روہنگیا سے پوچھو کہ امت نے کیا کیا؟ آپ کو صرف مایوسی کی داستانیں سننے کو ملیں گی۔
چین کے عقوبت خانوں میں بند ایغور مسلمانوں سے پوچھو کہ کیا مسلم ممالک نے ان کا ساتھ دیا؟ تو شرمناک خاموشی جواب ہوگی۔
مکہ سے میکڈونلڈز تک: کیا مادّہ پرستی نے دین کی جگہ لے لی ہے؟
یہ کوئی راز نہیں کہ آج دنیا کے کچھ امیر ترین مسلم ممالک — سعودی عرب، قطر، اور متحدہ عرب امارات — نے گزشتہ دو دہائیوں میں اپنی ترجیحات تبدیل کر لیں۔
دبئی میں آسمان سے باتیں کرتی عمارتیں، یورپی فٹبال کلبز میں اربوں کی سرمایہ کاری، اور ہر سڑک پر مہنگی گاڑیاں۔
لیکن سوال یہ ہے:
-
فلسطینی مہاجرین کے لیے کوئی شہر کیوں نہیں بنایا گیا؟
-
روہنگیا کے لیے کوئی انسانی راہداری کیوں نہیں بنائی گئی؟
-
ایغور مسلمانوں کے حق میں کوئی بین الاقوامی اسلامی عدالت کیوں نہیں قائم ہوئی؟
ایسا لگتا ہے کہ ان ممالک نے اسلامی قیادت کا کردار چھوڑ کر عالمی سرمایہ دارانہ نظام سے وفاداری کا انتخاب کیا۔
جیسا کہ ایک نقاد نے کہا:
"انہوں نے اللہ کے بجائے کوکاکولا کی عبادت شروع کر دی۔"
یہ جملہ محض استعارہ ہے، لیکن حقیقت کی تلخی کو بیان کرتا ہے۔
ایران کی آزمائش: مزاحمت یا ذمہ داری؟
اب بات کرتے ہیں ایران کی — جو خود کو مظلوموں کا محافظ اور سامراجیت کے خلاف مزاحمت کی علامت بتاتا ہے۔
لیکن چند سوالات یہاں بھی ضروری ہیں:
-
ایران نے پناہ دینے اور انسانیت دکھانے کے بجائے جنگ اور ہتھیاروں کا راستہ کیوں چُنا؟
-
اس نے فلسطینیوں کو مستقل پناہ دینے کی کوئی عملی پیش کش کیوں نہیں کی؟
-
اربوں ڈالر پراکسی وارز پر خرچ کیے گئے، لیکن پڑوسی ممالک میں بھوکے عوام کی مدد نہ ہو سکی — کیوں؟
ایران کو پناہ گاہ بننا چاہیے تھا، میدانِ جنگ نہیں۔
امت کی سب سے بڑی شکست — روحانی
مسئلہ صرف سیاسی نہیں، بلکہ روحانی بھی ہے۔
قرآن ہمیں رحم، عدل اور بھائی چارے کی تلقین کرتا ہے۔
لیکن آج کی امت تقسیم، تعصب، اور خاموشی کی شکار ہے۔
کہاں گئی وہ امتِ واحدہ؟
کہاں گئی مظلوموں کے لیے اجتماعی ذمہ داری؟
کہاں گیا دعا کے بعد کا عمل؟
کیا بدلاؤ ضروری ہے؟ بالکل!
اگر امتِ مسلمہ کو دوبارہ عزت، طاقت، اور وقار حاصل کرنا ہے تو درج ذیل تبدیلیاں ناگزیر ہیں:
-
ایمان کو عمل میں ڈھالنا ہوگا — صرف نام کا مسلمان ہونا کافی نہیں۔
-
پناہ گاہیں بناؤ، صرف نعرے نہیں — مظلوموں کو دعائیں نہیں، تحفظ چاہیے۔
-
دولت کو امت کی خدمت میں لگاؤ — تیل کی دولت سے بھوک، جہالت اور پسماندگی ختم کی جا سکتی ہے۔
-
قیادت میں اہلیت اور اخلاق ضروری ہے — وراثت یا فوج نہیں، بلکہ علم اور خدمت کی بنیاد پر لیڈر شپ ہونی چاہیے۔
-
اپنے حکمرانوں کا احتساب کرو — صرف مغرب کو الزام دینا کافی نہیں۔
اختتامیہ: مستقبل ہمارے ہاتھ میں ہے
فلسطینی، روہنگیا، اور ایغور — یہ سب کسی معجزے کے منتظر نہیں۔
یہ صرف چاہتے ہیں کہ امت ان کی سنے، ان کے لیے کھڑی ہو، اور ان کے ساتھ چلے۔
چاہے آپ تہران میں ہوں یا ریاض میں، استنبول میں ہوں یا جکارتہ میں — سوال سب کے لیے ایک ہی ہے:
کیا ہم واقعی اللہ کی عبادت کرتے ہیں، یا صرف اس کا نام لیتے ہیں؟
جب تک امتِ مسلمہ اپنی دولت کو درد کے ساتھ، طاقت کو مقصد کے ساتھ، اور ایمان کو ذمہ داری کے ساتھ جوڑ نہیں لیتی — تب تک نفاق کا دور جاری رہے گا۔
اب وقت آ گیا ہے کہ ہم اس دور کو ختم کریں۔
🇵🇸 धोखाधड़ी का युग अब समाप्त होना चाहिए — मुस्लिम दुनिया सच्चाई, न्याय और ज्ञान-आधारित भविष्य की हकदार है
जब दुनिया भर में अन्याय और अत्याचार बढ़ता है, तो एक सवाल बार-बार सामने आता है:
ईश्वर का न्याय कहाँ है?
मुसलमान एक-दूसरे के साथ क्यों नहीं खड़े होते?
फिलिस्तीनी, रोहिंग्या और उइगर मुसलमानों के लिए ये सवाल केवल दर्शन नहीं हैं, बल्कि उनकी रोज़ की पीड़ा हैं।
वे पनाह माँगते हैं,
वे न्याय चाहते हैं,
वे अपने मुस्लिम भाइयों से पूछते हैं: जब हमें तुम्हारी सबसे अधिक ज़रूरत थी, तब तुम कहाँ थे?
बिना कर्म के ईमान केवल पाखंड है
जब हम फिलिस्तीनियों, रोहिंग्याओं और उइगर मुसलमानों की पीड़ा देखते हैं, तो हमें केवल बाहरी अत्याचार नहीं दिखता — हमें यह भी दिखता है कि कैसे मुस्लिम दुनिया एकता, संसाधनों की साझेदारी और दया दिखाने में विफल रही है।
ग़ाज़ा में एक फिलिस्तीनी बच्चे से पूछिए कि उसके अल्लाह में ईमान ने उसे क्या दिया — शायद वह चुप रह जाएगा।
बांग्लादेश के एक शरणार्थी शिविर में बैठे रोहिंग्या से पूछिए कि क्या मुस्लिम दुनिया ने उसकी मदद की — वह केवल उपेक्षा की कहानियाँ सुनाएगा।
चीन के शिविरों में बंद एक उइगर से पूछिए कि क्या अरब देशों ने उनके लिए आवाज़ उठाई — जवाब केवल शर्मनाक खामोशी होगी।
मक्का से मैकडोनाल्ड्स तक: क्या भौतिकवाद ने ईमान को बदल दिया है?
यह कोई रहस्य नहीं कि मुस्लिम दुनिया के सबसे अमीर देश — सऊदी अरब, कतर, और यूएई — ने अपनी प्राथमिकताएँ पिछले कुछ दशकों में पूरी तरह बदल दी हैं।
दुबई में आसमान छूती इमारतें, यूरोपीय फ़ुटबॉल क्लबों में अरबों की निवेश राशि, और हर सड़क पर लग्ज़री गाड़ियाँ।
लेकिन सवाल उठता है:
-
क्या कहीं फिलिस्तीनी शरणार्थियों के लिए कोई शहर बसाया गया?
-
क्या रोहिंग्याओं के लिए कोई मानवीय कॉरिडोर खोला गया?
-
क्या उइगर मुसलमानों के लिए कोई इस्लामी अदालत बनाई गई?
इन देशों ने इस्लामी नेतृत्व की भूमिका छोड़कर वैश्विक पूँजीवाद की ओर झुकाव को प्राथमिकता दी।
जैसा कि एक आलोचक ने कहा:
"उन्होंने अल्लाह की बजाय कोका-कोला की पूजा शुरू कर दी।"
यह एक रूपक है — पर सच्चाई को तीव्रता से उजागर करता है।
ईरान की उलझन: प्रतिरोध या ज़िम्मेदारी?
अब बात करते हैं ईरान की — जो खुद को मज़लूमों का संरक्षक और साम्राज्यवाद-विरोध का नेता बताता है।
लेकिन कई कठिन सवाल यहाँ भी उठते हैं:
-
ईरान ने पलायन करने वालों को पनाह देने के बजाय युद्ध और हथियारों का रास्ता क्यों चुना?
-
क्या उसने कभी फिलिस्तीनियों को स्थायी रूप से शरण देने की पहल की?
-
अरबों डॉलर युद्धों पर खर्च किए गए, लेकिन पड़ोसी भूखे रहे — क्यों?
ईरान एक आश्रय स्थल बन सकता था — लेकिन वह रणभूमि बन गया।
यह केवल राजनीतिक नहीं, आध्यात्मिक संकट है
इस पूरे संकट की सबसे बड़ी जड़ शायद आध्यात्मिक पतन है।
क़ुरान हमें दया, न्याय और एकता सिखाता है।
लेकिन मुस्लिम दुनिया में फैली है विभाजन, संप्रदायवाद और मौन की संस्कृति।
● कहाँ गई उम्मा — एकता की भावना?
● कहाँ गई साझा जवाबदेही?
● कहाँ है दुआ के बाद का अमल?
क्या बदलाव ज़रूरी है? हाँ, बिल्कुल।
अगर मुस्लिम दुनिया को फिर से सम्मान और नेतृत्व की स्थिति चाहिए, तो उसे मूलभूत बदलाव करने होंगे:
-
ईमान को कर्म से जोड़ना होगा — नाम के मुसलमान बनकर नहीं चलेगा।
-
नारे नहीं, आश्रय दें — मज़लूमों को सुरक्षा चाहिए, भाषण नहीं।
-
धन को सेवा में लगाएँ — तेल की दौलत से भूख, गरीबी, और अज्ञान मिट सकते हैं।
-
नेतृत्व में योग्यता और नैतिकता लाएँ — वंशवाद और तानाशाही नहीं, बल्कि ज्ञान और करुणा की आवश्यकता है।
-
अपने नेताओं से जवाब माँगें — केवल पश्चिम को दोष देना पर्याप्त नहीं।
निष्कर्ष: भविष्य अब भी हमारे हाथ में है
फिलिस्तीनी, रोहिंग्या, उइगर — यह लोग चमत्कार नहीं माँग रहे।
वे चाहते हैं कि उनके लिए कोई खड़ा हो।
वे सिर्फ दुआ नहीं, साथ और सहारा चाहते हैं।
चाहे आप तेहरान में हों या रियाद में, इस्तांबुल में या जकार्ता में —
सवाल आपसे भी वही है:
क्या आप सच में अल्लाह की इबादत कर रहे हैं, या बस उसका नाम ले रहे हैं?
जब तक मुस्लिम दुनिया अपनी संपत्ति को संवेदना, अपनी शक्ति को उद्देश्य, और अपने ईमान को ज़िम्मेदारी से नहीं जोड़ती —
तब तक पाखंड का यह युग चलता रहेगा।
अब समय है — इस युग को समाप्त करने का।
अब धोखाधडीको युग समाप्त हुनुपर्छ — नेपालले सत्य, योग्यता र ज्ञानमा आधारित भविष्यको हकदार छ
कल्किवादी अनुसन्धान तथा तालिम केन्द्र: नेपालको साहसी नयाँ भविष्यको खाका
स्मार्ट मुद्रा: नेपालको नगदविहीन, भ्रष्टाचारमुक्त भविष्यतर्फको छलाङ
नेपाली हिमालय ३० वर्षभित्र पग्लन सक्छ — अहिले नउठ्ने हो भने पछि उठ्ने समय नै नआउला
अब धोखाधडीको युग समाप्त हुनुपर्छ — नेपालले सत्य, योग्यता र ज्ञानमा आधारित भविष्यको हकदार छ
अब धोखाधडीको युग समाप्त हुनुपर्छ — मुस्लिम विश्व सत्य, न्याय र ज्ञानमा आधारित भविष्यको हकदार छ
कोरोनाभन्दा खतरनाक महामारी आउँदैछ — र नेपाल सबैभन्दा पहिले प्रभावित हुन सक्छ
:max_bytes(150000):strip_icc()/Starbucks-Changes-FT-BLOG1024-1b5602ee89744f9db7705d9bdcbe3ace.jpg)
:max_bytes(150000):strip_icc()/GettyImages-518858391-2000-955fb0e2dbd64d008ec3628fd9988371.jpg)
