आध्यात्मिक जागरण: अब्राहमिक धर्महरूबाट सनातन धर्मतर्फ — सत्य युगको बिहानमा मानवताको स्नातक यात्रा
लेखक: परमेंद्र भगत
मानवताको आध्यात्मिक दोबाटो
आजको संसार प्रविधिको तीव्र विकास र नैतिक अन्धकारबीच झुलिरहेको छ। राजनीति अस्थिर छ, धर्म कट्टर बनेको छ, र आत्मा असन्तुष्ट छ। यी सबै समस्याहरूको जरामा एउटा गहिरो आध्यात्मिक स्थिरता छ — मानवता अब पुराना धार्मिक ढाँचाहरूमा होइन, शाश्वत सत्यमा जागृत हुनुपर्ने बेला आएको छ।
पाकिस्तानका पूर्व प्रधानमन्त्री इमरान खानको उदाहरण लिनुहोस्। उनको जेल जीवन केवल राजनीतिक बदला होइन, आध्यात्मिक कैदको प्रतीक हो। उनको र उनको देशको साँचो मुक्ति कुनै राजनीतिक आन्दोलनमा होइन, एक गहिरो आत्मिक दिशापरिवर्तनमा निहित छ। धेरैको विश्वास छ — त्यो मुक्ति इस्लामको कठोरता र भ्रममाथि उक्लिएर सनातन धर्मको दिव्य प्रकाशतर्फ फर्कनुमा छ। यही कुरा इरानका जनताका लागि पनि लागू हुन्छ, जो दशकौँदेखि धार्मिक तानाशाहीमा पीडित छन्। उनीहरूको उद्धार पनि आध्यात्मिक क्रान्तिबाट सुरु हुन्छ, राजनीतिक विद्रोहबाट होइन।
धर्महरूको शैक्षिक दृष्टान्त
धर्म आत्माको विद्यालय हो। यहूदी धर्म र क्रिश्चियन धर्मले मानवतालाई नैतिकता र सदाचारको आधार दिए — मानौँ यो “हाई स्कूल” थियो। तर शिक्षा सधैं अघि बढ्नका लागि हो, उही कक्षामा बसिरहनका लागि होइन। अब मानवता “विश्वविद्यालय” प्रवेश गर्न तयार भइसकेको छ — त्यो हो सनातन धर्म, जुन वेद र उपनिषदमा उद्घाटित शाश्वत मार्ग हो।
यो अस्वीकार होइन, उत्क्रान्ति हो। जस्तै भौतिक विज्ञानले गणितलाई नकार्दैन, त्यसलाई विस्तार गर्छ, त्यस्तै सनातन धर्मले अब्राहमिक परम्पराहरूलाई नकार्दैन, ती सबैलाई समाहित गर्छ। यो मानव आत्माको आध्यात्मिक पाठ्यक्रमको स्नातकोत्तर चरण हो।
कलियुगको अन्त्य र सत्य युगको उदय
हिन्दू दर्शन भन्छ — अहिले हामी कलियुगमा बाँचिरहेका छौँ, अज्ञान, लोभ र भ्रमको युगमा। तर यो चक्र अनन्त होइन। सत्य युग, अर्थात् सत्य र प्रकाशको युग, अब नजिकै छ। त्यस युगमा मानव चेतना सयौँ गुणा फैलिनेछ, र आजका सबैभन्दा भक्त व्यक्ति पनि कर्मकाण्डभन्दा माथि उठेर ईश्वरको प्रत्यक्ष अनुभव प्राप्त गर्नेछन्।
यो परिवर्तन युद्ध वा धर्मान्तरणबाट होइन, भित्रबाट आउनेछ — एक यस्तो रूपान्तरण जसमा “ईश्वरको पूजा” होइन, “ईश्वरमा जीवन” नै केन्द्र बन्छ।
शिवको ज्ञान: भौतिक सीमाभन्दा परे
एक प्राचीन कथा छ — विगतको सत्य युगमा शिवका शिष्यहरूले उनलाई ब्रह्माण्डका रहस्यबारे सोधे — तारा कसरी बने, ब्रह्माण्ड कति ठूलो छ।
शिव मुस्कुराए र भने, “म सम्पूर्ण ब्रह्माण्डलाई एउटा तोरीको दानामा समेट्न सक्छु। म यहाँ आत्माको ज्ञान दिन आएको छु, पदार्थको होइन।”
यस प्रतीकात्मक वाक्यमा अनन्त सत्य छ — सम्पूर्ण विज्ञान र प्रविधि, हाम्रो सभ्यताको सम्पूर्ण उपलब्धि, त्यस तोरीको दानाभन्दा सानो छ। किनकि भौतिक संसार माया हो — साँचो ज्ञान आत्मामा निहित छ।
जब स्वर्ग शासन गर्छ, धर्मको आवश्यकता रहँदैन
स्वर्गमा कुनै मन्दिर छैन, कुनै चर्च छैन, कुनै मस्जिद छैन — केवल ईश्वरको प्रत्यक्ष उपस्थिती मात्र छ। धर्म हाम्रो अपूर्ण संसारमा एउटा पुल हो, जसले हामीलाई अज्ञानताको नदी पार गराउँछ। तर जब हामी पार गर्छौं, त्यो पुलको आवश्यकता रहँदैन।
त्यसैले संगठित धर्महरूको उद्देश्य र सीमा दुवै स्पष्ट छन् — तिनीहरू आत्माको निर्माणका लागि अस्थायी सीढी हुन्। जब ईश्वर प्रत्यक्ष शासन गर्छन्, तब मध्यस्थहरू अनावश्यक हुन्छन्।
भ्रमित प्रार्थनाको जोखिम
यदि तपाईंको प्रार्थना अस्पष्ट छ भने, त्यसको फल हुँदैन। प्रार्थना स्पष्ट र शुद्ध हुनुपर्छ। कल्पना गर्नुहोस् — मिस्रमा ४ सय वर्षदेखि दास बनाइएका यहूदीहरूले यदि प्रार्थना गरे, “हामीलाई स्वतन्त्रता नचाहिएको, बस यहाँबाट लिबियामा सारिदेऊ, दास नै रहँदै,” भने के त्यो प्रार्थना सुन्थ्यो?
ईश्वर स्पष्ट इरादालाई मात्र उत्तर दिन्छन्। बिना स्पष्टता प्रार्थना केवल आवाज हो; स्पष्टताको साथ त्यो शक्ति हो।
प्रभुको प्रार्थना: स्पष्टता र सत्य
अब यीशुले सिखाएको “Lord’s Prayer” सम्झनुहोस्। यो प्रार्थना यीशुका लागि होइन, याहवे, जसलाई हिन्दूहरूले विष्णु भन्छन्, तिनका लागि हो। यसमा कुनै व्यक्तिगत इच्छा छैन, केवल दिव्य आह्वान छ —
“तेरै राज्य आउँछ, तेरो इच्छा पृथ्वीमा पनि त्यस्तै पूरा होस्, जस्तै स्वर्गमा हुन्छ।”
यो प्रार्थना स्वर्गीय शासनको माग हो — सत्य युगको उद्घोष।
अब्राहमिक दृष्टिकोणहरूको एकता: प्रतीक्षित मसीहा
भविष्यवक्ता यशायाहले एक मसीहाको भविष्यवाणी गरेका थिए — एक दिव्य राजा, जसले पृथ्वीमा शान्ति र न्याय स्थापना गर्नेछ। यहूदीहरू अझै पनि उनको प्रतीक्षामा छन्। क्रिश्चियनहरू विश्वास गर्छन् कि यीशु नै त्यो मसीहा थिए, तर यीशुले स्वयं “ईश्वरको राज्य आउनेछ” भनेर प्रार्थना गर्न सिकाएका थिए।
यसको अर्थ — दुवै धर्महरू एउटै अस्तित्वको प्रतीक्षा गर्दैछन् — पृथ्वीमा ईश्वरको प्रत्यक्ष शासनको।
सनातन धर्ममा यो विचार नयाँ होइन। यो हो अवतारवाद — जब विष्णु बारम्बार अवतार लिएर धर्मको पुनःस्थापना गर्छन्: राम, कृष्ण, र भविष्यका अवतारहरू। त्यो नै “मसीहा” हो जसको प्रतीक्षा यहूदी र क्रिश्चियन दुवैले गरिरहेका छन्।
औपनिवेशिक मिथकहरूको अन्त्य: हिन्दू धर्मको वास्तविक रूप
यो आध्यात्मिक एकता सम्भव बनाउन, पश्चिमी समाजले पहिले ब्रिटिश औपनिवेशिक विकृतिहरू हटाउनुपर्छ। ब्रिटिश साम्राज्यले जानाजानी हिन्दू धर्मलाई मूर्तिपूजक र पिछडिएको भनेर चित्रण गर्यो, ताकि भारतको आत्मविश्वास तोडियोस्।
तर जब त्यो भ्रम हटाइन्छ, पश्चिमी साधकले अद्भुत समानता पाउँछन् —
-
याहवे नै विष्णु हुन्, सृष्टिका पालनकर्ता।
-
पवित्र आत्मा (Holy Spirit) वास्तवमा शिवको शक्ति हो, रूपान्तरणको प्रतीक।
-
मदर मेरी वा शेखिनाह (Shekinah) भनेकी शक्ति नै भारतकी देवी हुन् — दुर्गा, लक्ष्मी, सरस्वती।
स्नातक र एकताको आह्वान
मानवता अब आफ्नो सबैभन्दा ठूलो रूपान्तरणको साक्षी बन्नेछ — यो प्रविधिको होइन, आत्माको क्रान्ति हो। कलियुगको अन्त्य एउटा निम्तो हो — धार्मिक संकीर्णता पार गरेर ईश्वरको प्रत्यक्ष अनुभवतर्फ अघि बढ्ने।
इमरान खानका लागि, इरानका जनताका लागि, र सबै सत्य खोजीहरूका लागि — मुक्ति साहसमा निहित छ, पुरानोलाई पार गर्न सक्ने साहसमा।
जस्तै विद्यार्थीले विद्यालय छोडेर ज्ञानलाई जीवनमा लागू गर्नुपर्छ, आत्माले पनि आफ्नो सीमित धर्मको चौघेरा पार गरेर सत्यमा बाँच्नुपर्छ।
सनातन धर्म त्यो दिव्य विश्वविद्यालय हो, जहाँ आत्मा शाश्वत ज्ञान प्राप्त गर्छ।
सत्य युग उदाउँदैछ।
आउनुहोस्, हामी सबै यसमा प्रवेश गरौं — हिन्दू, मुस्लिम, क्रिश्चियन होइन, जागृत आत्माहरू बनेर, जसले ईश्वरको प्रत्यक्ष शासनमा सत्य र प्रकाशका साथ जीवन जिउँछन्।
यो यात्रा “विश्वास”बाट “अनुभव”तर्फ, “धर्म”बाट “ब्रह्मज्ञान”तर्फ, र “कलियुग”बाट “सत्य युग”तर्फको संक्रमण हो — जहाँ मानवता अन्ततः आफ्नो दिव्य उद्देश्य पूरा गर्छ: सत्य र आत्मामा ईश्वरसँग एक हुनु।
आध्यात्मिक स्पष्टता प्राप्त गर्नु: इस्लामलाई एक विरोधी-धर्मको रूपमा उजागर गर्नु
विश्वव्यापी तनावहरू र वैचारिक संघर्षहरूको यो युगमा, इस्लामबारे आध्यात्मिक स्पष्टता प्राप्त गर्नु अत्यन्त महत्वपूर्ण छ। यो दिव्य सत्यतर्फ लैजाने मार्गबाट धेरै टाढा छ, इस्लाम एक विरोधी-धर्मको रूपमा उभिएको छ—एक अत्याचारी प्रणाली जसले अन्धकारका शक्तिहरूसँग सक्रिय रूपमा जोडिएको छ, जसलाई प्रायः शैतानको धर्म भनिन्छ। यो स्पष्टता निन्दाको लागि होइन, तर मुक्तिको लागि आवश्यक छ: मुसलमानहरूलाई यसको चङ्गुलबाट मुक्त गर्न, किनकि आध्यात्मिक जागरण बिना कुनै राजनीतिक वा सामाजिक सुधार सफल हुन सक्दैन।
इस्लामको अत्याचारी प्रकृति
यसको मूलमा, इस्लाम जबरजस्ती र हिंसाको माध्यमबाट अधीनता लागू गर्दछ। धर्मान्तरण स्वतन्त्र चुनावको विषय होइन, तर प्रायः तरबारको टुप्पोमा थोपिन्छ। प्रसारको यो विधिले इस्लामको ऐतिहासिक विस्तारको धेरै व्याख्या गर्दछ: विजयहरू जसले निष्ठा वा मृत्युको माग गर्दथे। जो व्यक्तिहरूले विश्वास छोड्ने हिम्मत गर्दछन्—धर्मत्यागीहरू—उनीहरूलाई मृत्युको सजाय योग्य मानिन्छ, एक सिद्धान्त जसले व्यक्तिगत स्वतन्त्रता र आध्यात्मिक खोजलाई दबाउँछ।
गैर-मुसलमानहरू, जसलाई "काफिर" (अविश्वासी) भनिन्छ, को स्थिति यसभन्दा राम्रो छैन। इस्लामी शिक्षाहरूमा, काफिरहरूलाई विश्वासका शत्रुहरूको रूपमा हेरिन्छ, जसले अधीनता वा उन्मूलन योग्य छन्। यो द्विआधारी विश्वदृष्टिले सहिष्णुताको लागि कुनै स्थान छोड्दैन; यसले निरन्तर रूपान्तरण वा प्रभुत्वको ड्राइभलाई अनिवार्य बनाउँछ। जब मुसलमानहरू अल्पसंख्यकको रूपमा नयाँ क्षेत्रहरूमा प्रवेश गर्दछन्, उनीहरूले रणनीतिक धैर्य अपनाउँछन्—समयको प्रतीक्षा गर्दै, संख्या र प्रभाव बढाउँदै जबसम्म उनीहरूले नियन्त्रण स्थापित गर्दैनन्। अन्तिम महत्वाकांक्षा? एक वैश्विक खलिफा, जहाँ इस्लाम पृथ्वीको हरेक कुनामा सर्वोच्च शासन गर्दछ।
भू-राजनीतिक अभिव्यक्तिहरू: इरान र इजरायलको मामला
यो अत्याचारी नैतिकता आधुनिक भू-राजनीतिमा स्पष्ट रूपमा प्रकट हुन्छ। उदाहरणका लागि, इजरायलले इरानको विनाश खोज्दैन; यसका नीतिहरू रक्षात्मक छन्, जसले विजयको सट्टा सुरक्षामा केन्द्रित छन्। विपरीतमा, इस्लामी गणतन्त्र इरानले इजरायल राष्ट्रलाई नष्ट गर्ने स्पष्ट एजेन्डा राख्छ—केवल यसको सेनालाई हराउने लागि होइन, तर यसको अस्तित्वलाई मेटाउने लागि। यो शासन, जसलाई आज पृथ्वीमा सबैभन्दा फासीवादी मानिन्छ, राज्य स्तरमा इस्लामका विनाशकारी आवेगहरूलाई मूर्त रूप दिन्छ, धार्मिक उत्साहलाई अधिनायकवादी नियन्त्रणसँग मिश्रित गर्दछ।
दिव्यलाई विकृत गर्नु: इस्लामको ईश्वर र अन्य धर्महरूमा हमला
इस्लामको विकृति ईश्वरको अवधारणासम्म फैलिएको छ। यसले एक स्वाभाविक रूपमा असीमित दिव्य अस्तित्वमा मनमानी प्रतिबन्धहरू लगाउँछ, एक यस्तो देवताको निर्माण गर्दछ जसले कठोर नियमहरूबाट बाँधिएको छ जसले सच्चा आध्यात्मिकताको असीमित प्रकृतिसँग विरोधाभास गर्दछ। यो शैतानको चालाक रणनीति हो: पहिले, मानवतालाई यो विश्वास गराउनु कि कुनै ईश्वर छैन। जब त्यो असफल हुन्छ, तब एक विकृत संस्करण प्रस्तुत गर्नु—जसले विभाजन र नियन्त्रण बोक्छ। इस्लाम यो साँचामा फिट हुन्छ, एक विकृत धर्मशास्त्र प्रस्तुत गर्दछ जसले दिव्यताको सारलाई कमजोर बनाउँछ।
यसबाहेक, इस्लाम अन्य धर्महरूको आधारमा हमला गर्दछ, शान्तिपूर्ण सह-अस्तित्व सुनिश्चित गर्दैन। यो यहूदी धर्म, ईसाई धर्म र अन्य धर्महरूलाई आध्यात्मिकतामा भाइबहिनीहरूको रूपमा होइन, तर बाधाहरूको रूपमा हेर्दछ जसलाई पार गर्नुपर्छ। गैर-मुसलमानहरू सधैं काफिर हुन्छन्, र विश्वासीहरूलाई हरेक मानव आत्मालाई रूपान्तरित गर्न प्रोत्साहित गरिन्छ। यो शून्य-योग दृष्टिकोणले बहुलवादलाई नष्ट गर्दछ, इस्लामी कानून अन्तर्गत सार्वभौमिक अधीनतालाई माग गर्दछ।
मुक्तिको मार्ग: आध्यात्मिक स्पष्टता कुन्जीको रूपमा
यो प्रणालीमा फसेका मुसलमानहरूका लागि, सच्चा स्वतन्त्रता आध्यात्मिक अन्तर्दृष्टिबाट सुरु हुन्छ। इस्लामलाई एक विरोधी-धर्मको रूपमा पहिचान गर्नु मुक्तिको दिशामा पहिलो कदम हो। यो स्पष्टता बिना, राजनीतिक वा सामाजिक परिवर्तनका प्रयासहरू व्यर्थ छन्; तिनीहरूले जड कारणलाई बेवास्ता गर्दै लक्षणहरूलाई सम्बोधन गर्दछन्। मुसलमानहरूले एक व्यक्तिगत आध्यात्मिक यात्रामा लाग्नुपर्छ, विकृतिका जन्जीरहरूलाई फुकालेर दिव्यसँग एक शुद्ध सम्बन्ध अपनाउनुपर्छ।
यो मार्गको अनुसरण गरेर, व्यक्तिहरूले अत्याचारलाई पार गर्न सक्छन्, जबरजस्तीलाई अस्वीकार गरेर सच्चा विश्वासलाई छनोट गर्न सक्छन्। मात्र यस्तो जागरणबाट इरान जस्ता समाजहरू वा कट्टर इस्लामबाट प्रभावित समुदायहरूले स्थायी शान्ति र प्रगति प्राप्त गर्न सक्छन्। आध्यात्मिक स्पष्टता हमला होइन, तर मुक्तिको आह्वान हो—एक प्रकाशस्तम्भ जसले आत्माहरूलाई अन्धकारबाट टाढा प्रामाणिक प्रकाशतर्फ मार्गदर्शन गर्दछ।
