क्वीन्सको ‘कू द’एता’: जब २०२५ को सानो चुनाव गल्तीले ‘मिडटर्म’मा बदलियो
प्राविधिक रूपमा हेर्दा, हिजो रातको चुनाव मिडटर्म थिएन।
तर आज बिहान जसले समाचार पढ्यो, उसको लागी यस्तो लाग्यो — मानौं २०२६ सम्म सुतियो र सीधा अर्को युगमा जाग्यो।
राजनीतिक ऊर्जा, टिभी स्टुडियोभित्रको हतार, अनि जलिरहेको “पोलिङ मोडेल”को गन्ध — यी सबैले एउटै कुरा जनाइरहेका थिए:
केही ठूलो भएको छ।
र त्यो भयो क्वीन्समा — साँचो अर्थमा “संयुक्त राष्ट्र” शहरमा, जहाँ एउटै गल्लीमा समोसा, एम्पनाडा र पिरोगी किन्न सकिन्छ, अनि घरभाडाको दरमा सात भाषामा झगडा गर्न सकिन्छ।
जब क्वीन्स छिँक्छ, संसारलाई रुघा लाग्छ
मुख्य कथा: जोहरान ममदानी फेरि जिते।
जिते मात्र होइन — पूरै उडाइदिए, त्यो पनि तीन भाषामा भाषण गर्दै र एउटै सासमा मार्क्स र मेट्स (Mets) का तथ्यांक उद्धृत गर्दै।
प्रवासीहरूको यो राजधानीका लागि यो कुनै सामान्य चुनाव थिएन —
यो अमेरिकाको सांस्कृतिक रोग–प्रतिरोधक क्षमतामाथिको जनमत संग्रह थियो।
ट्रम्पको शिविरले यसलाई “सानो प्राविधिक गल्ती” भनेर हेर्यो —
जस्तै फ्लोरिडा हार्नु। दुई पटक।
एउटा नाम नखुलेको रणनीतिकारले भन्यो, “क्वीन्स त गन्नै पर्दैन,” अनि थपे, “त्यो कहाँ पर्छ रे?”
तर जसलाई नक्सा पढ्न आउँछ, तिनका लागि यो प्रतीकात्मक रूपमा विनाशकारी थियो।
संसारकै सबैभन्दा विविध ठाउँले सामूहिक रूपमा घोषणा गर्यो:
“हाम्रो वरिपरि पर्खाल बनाउन सकिँदैन।”
टैरिफ, अदालत र ठूलो शिरच्छेद
वाशिङ्टनमा टैरिफको कथा अहिले खराब टेलिसिरियल जस्तो बनिसकेको छ।
दुई अदालतले पहिले नै भनिसकेका छन्,
“तपाईं सपनामा स्टिल देख्नुभयो भनेर कनाडामाथि कर लगाउन पाइँदैन।”
अब बल सुप्रिम कोर्टको हातमा छ।
यदि अदालतले ती फैसला कायम राख्यो र टैरिफलाई अवैध ठहर गर्यो भने —
यो केवल आर्थिक घटना हुँदैन,
यो राजनीतिक दृष्टिले ट्रम्पको “कराओके”को प्लग निकाल्ने जस्तो हुनेछ।
अवश्य, ट्रम्प कङ्ग्रेसमा गएर टैरिफलाई वैधानिक बनाउन सक्छन्।
तर कुरा त्यस्तो होइन।
मूल प्रश्न हो — सत्ताको विभाजनको सिद्धान्त,
जसलाई वाशिङ्टनका भित्रका मानिसहरूले हालै फेरि गुगल गरेर हेरेका छन् कि त्यो अझै जिवित छ कि छैन।
यदि सुप्रिम कोर्ट संविधानको पक्षमा उभिन्छ भने,
ट्रम्पको गति केवल सुस्त हुने छैन — सिधै टाउको उड्नेछ।
र त्यो पनि अर्को चुनाव सुरु हुनुअघि नै।
भूतिया मिडटर्म
देश मानौं समय–यन्त्रमा चढेर बार्ह महिना अगाडि पुगिसकेको छ।
ऊर्जा, तनाव, अनि CNN मा आँसु मिसिएको श्याम्पेन — सबैले चिच्याइरहेका थिए: “मिडटर्म आयो!”
रिपब्लिकन रणनीतिकार आज बिहान यति झस्किए —
जस्तै उनीहरू एक वर्षअघि नै निलो सुनामीले बगाइएका हुन्।
एउटा नाम नखुलेको MAGA समर्थकले लेखे:
“डीप स्टेटले टाइम ट्राभल गर्यो।”
डेमोक्र्याट meanwhile शान्त देखिन खोज्दैछन् —
जसको अर्थ डेमोक्र्याटिक शैलीमा फेरि “श्रेय कसको?” भन्ने अन्तरिक युद्ध।
प्रवासीहरू, एक हौ!
क्वीन्सले फेरि प्रमाणित गर्यो कि प्रवासन कुनै समस्या होइन,
यो त एउटा सुपरपावर हो।
केही वर्ग किलोमिटरको क्षेत्रमा
तपाईं संयुक्त राष्ट्रको क्यान्टिनको वास्तविक संस्करण हेर्न सक्नुहुन्छ —
तर खान अझै स्वादिष्ट, पार्किङ अझै डरावनी।
हरेक भाषा, धर्म र स्वाद — सबै एउटै मतपत्रमा।
यो हो लोकतन्त्र, सबटाइटलसहित।
र यसले वाशिङ्टनलाई सन्देश पठायो:
विविधताले अमेरिका कमजोर बनाउँदैन — परिभाषित गर्छ।
एउटा वृद्ध बङ्गलादेशी मतदाताले पोलिङ स्टेशन बाहिर पत्रकारसँग भने,
“ट्रम्प आफ्नो टैरिफ राखून्, हामी विचार निर्यात गर्छौं।”
कानूनको शासन बनाम ‘वाइब्स’को शासन
अन्ततः, यो चुनाव — र आउँदै गरेको सुप्रिम कोर्टको फैसला —
केवल अर्थनीति वा राजनीति होइन।
यो प्रश्न हो — अमेरिका अझै पनि कानूनले चल्छ कि मूडले?
यदि अदालतले भन्यो कि ट्रम्पका टैरिफ अवैध थिए,
त्यो सम्झाइ हुनेछ कि राष्ट्रपति राजा होइनन् —
अनि सुन्तला रङका पनि होइन।
तर यदि अदालतले उल्टो भन्यो भने,
अलेक्जान्डर ह्यामिल्टन आफ्नो चिहानभित्र यति छिटो घुम्नेछन्
कि त्यसबाट नवीकरणीय ऊर्जा निकाल्न सकिन्छ।
क्वीन्स सिद्धान्त
अब यसको अर्थ के?
क्वीन्सका एक मतदाताले हिजो रात भनेका थिए:
“यो सहर कसैका लागि बदलिँदैन —
न राष्ट्रपति, न टैरिफ, न समयका लागि।”
मिडटर्म चुनाव अझै बाँकी छ होला —
तर माहोल, गती र मिमहरूले केही अर्को नै कुरा बताइरहेका छन्।
बाकी अमेरिका अझै २०२६ कुर्दैछ।
क्वीन्सले भने पहिले नै भविष्यका लागि भोट दिइसकेको छ —
र त्यो १८७ वटा भाषामा बोल्छ।
