सच्चा राष्ट्रियता गरीबी सकेसम्म चाँडै कसरी मेट्ने भन्ने हो

The flag of Nepal (Photo credit: Wikipedia)

In response to a Facebook post by a friend.

(१) नेपाल र भारत को जस्तो नजिक को सम्बन्ध कुनै दुई देशको छैन, अमेरिका र कनाडा को पनि छैन। त्यो जनता लेवल को कुरा। र त्यो तराई का मधेसी को मात्र होइन। नेपालको प्रत्येक समुदाय को कुरा। शाह राणा को पनि "बेटी-रोटी" कै सम्बन्ध हो। हिमाली भेग को कुरा गर्ने हो भने तिब्बती शरणार्थी सबै भारत मै छन। यता दार्चुला, उता धारचूला, मान्छे दुबै तिर उस्तै।

(२) सरकार लेवल को कुरा गर्ने हो भने भारत मा जुन सुकै सरकार आए पनि हाम्रो नेपाल संग जस्तो राम्रो सम्बन्ध अरु कुनै देशको सरकार संग छैन भन्छ।  के भनेको होला?

(३) नेपालका प्रत्येक पार्टी का नेता दिल्ली धाउँछन्, र त्यो भु-राजनीति बुझ्नेले अप्राकृतिक मान्दैन। चन्द्रमा पृथ्वी वरिपरि घुम्छ, पृथ्वी सुर्य वरिपरि घुम्छ। बरु राजनीति र लोकतंत्र बुझ्नेले सोध्छ, भारत ले ठग्छ भन्ने त्यत्रो ठुलो डर छ भने नेपालको संसदले अर्को देश सँग गरिने कुनै पनि संधि सम्झौता नेपालको संसद मा पुर्ण बहसमा लगेर बहुमत ले अनुमोदन गर्न पर्ने प्राबधान किन नराखेको? २०४६ पछि मलाई अलि कति excited पारेका नेपालका प्रधान मंत्री दुईटा छन। कृष्ण प्रसाद भट्टराई र बाबुराम भट्टराई।  बाबुराम ले गरेको BIPPA सम्झौता कति राम्रो। तर उसकै उप प्रधान मंत्री, त्यो पनि उसकै जिल्लाको, त्यो BIPPA को बिरोध गर्दै हिँडेको।  कत्रो नौटंकी। बिरोध हो भने के को बिरोध, त्यो specific रुपमा कहिले भनिएन। कागले कान लग्यो, लग्यो भने पछि लग्यो लग्यो। फेरि बाबुराम भनेको धोती लाउने गजेन्द्र नारायण होइनन् , सप्तरीको मधेसी, भारतको मान्छे यसले भारतकै सोंच्यो भन्ने "ह्रितिक रोशन सिंड्रोम" आरोप लाग्दो हो।  बाबुराम भनेको त १९५० को संधि धांधली भो खारेज गर नत्र भने भन्दै बन्दुक उठाएको मान्छे। माओबादीले बन्दूक उठाएको ४-५ बर्षसम्म मैले उसको बाहेक अरु कुनै माओबादी को नाम सम्म सुन्या थिएन। नेहरू खुदले विश्व स्तरको नेता मानेको BP ले पनि देशै बेचने रै छ, बन्दूक उठाउने SLC Board First बबुरामले पनि देशै बेचने, के रै छ त त्यस्तो?

(४) बाबुराम लाई म अझै BP लेवल को मान्दिन। तर फेरि प्रधान मंत्री बनेर उनी नेपालका नीतिश कुमार बन्छन् भने all bets are off. म आफु बामपंथी होइन (म नेपालको परिप्रेक्छ्य मा कांग्रेसी पनि होइन, anti-Congress हो) तर बामपंथी नै सही फिडेल को education र health सेक्टर का कामहरू गरेर देखाउन सक्नु पर्यो।

(५) लोकतंत्र भनेको जनता ले दिग्गज मान्छे खोज्ने र त्यो दिग्गजले ५ बर्ष एकलौटी शाषण गर्ने भनेको होइन। भारत संग गर्ने समझौता हरु नेपालको संसदले पुर्ण बहसमा लाने र बहुमत ले पास गर्ने ब्यबस्था गर्ने हो।  त्यति गर्दा पनि भारत ले ठग्ने रहेछ भने नेपाल त भारत ले ठग्नु पर्ने देशै रै छ भन्ने हुन्छ। कोही कोही हुन्छ नि पाकेटमार लाई सजिलो पारिदिने बानी भएको मानिस।  त्यस्तो।

(६) तर मुख्य कुरा अझ त्यो होइन। मुख्य कुरा नेपालका नेताहरूको competence or rather lack of it को हो।  आफ्नो कमी कमजोरी ढाकछोप गर्न जुन कुरा को दोष पनि भारत लाई दिई दिने। Dictatorships thrive on the external enemy, नार्थ कोरिया ले अमेरिका सँग निहुँ खोजिरहने कारण त्यो हो।  तर नेपालका नेता हरुले लोकतंत्र मा पनि त्यही कुराको सहारा लिएका छन। It should not be possible तर भइराखेको छ।  चुनाब ले मात्र लोकतंत्र हुँदैन भन्ने कुराको प्रमाण Russia छ। नेपाल लोकतंत्र भई सकेको छैन भन्ने कुरा बुझ्नु पर्छ।

(७) पुरानो सत्ताका status quoist हरु हर तरहले दमजम का मुद्दा हरुमा पुराणो सोंच कायम राख्न तत्पर छन।  स्टेट restructuring हुन नदिन हर किसिमका हथकंडा अपनाउन लागि राखेका छन।

(८) नेपाललाई सिक्किम बनाउन खोजेको आरोप कति लाई लाग्यो त्यो गनेर साध्य छैन, त्यो राजनीति होइन गाईजात्रा हो। अस्ति मोदी आउनु अगाडि समझौता का जुन फर्स्ट ड्राफ्ट हरु आएका थिए केही knee jerk nationalist हरुले "नेपाललाई भुटान बनाउन खोजेको" आरोप लगाए। म त चकित भएँ। अरे बाबा, भुटान दक्छिण एशिया को सबै भन्दा गरीब देश बाट quite literally रातारात दक्छिण एशिया को सबै भन्दा धनी देश बनेको कहानी हो।  सिंगापुर र स्विट्ज़रलैंड पछि बनाउने पहिला भुटान नै बनाउने कि नेपाललाई?

(९) नेपाल बाट गरीबी सकेसम्म चाँडै कसरी मेट्ने - त्यो भन्दा ठुलो राष्ट्रबाद नेपालको सन्दर्भमा हुन सक्दैन। त्यस मापदंड़ अनुसार अहिले को नेपालको political class खचाखच अराष्ट्रीय तत्व हरुले भरिएको देखि राखेको छु।  मोदीले सही भनेका छन -"Nepal can become developed nation by supplying power to India." बोलीले होइन ब्यबहार ले हो राष्ट्रबाद झल्किने, तर नेपालको पोलिटिकल क्लास लाई चिंता छ, नेपाल developed नेशन भयो भने जनता जागरुक हुन्छन् अनि फेरि हामी लाई कसले वोट दिने? त्यो घोर अराष्ट्रीय तत्व thinking हो।

(१०) मोदीले वास्तव मै नया किसिमको सम्बन्ध चाहेका छन, त्यसको फाइदा न उठाउनु मुर्खता नै हुनेछ।

NRN NCC President कालागि लड़ने बारे विचार गर्दै

संगठनका कुरा (2)
संगठनका कुरा

2005-2006 ताका अमेरिकाका 2 लाख नेपाली मध्ये full time democracy movement मा लागेको म एक्लो मान्छे। मैले digital activism गरेको हो त्यति बेला, पत्रकारिता होइन। 2006 February मा house arrest भएको एक महिना पछि कसो कसो गरि वायरलेस इन्टरनेट बाट online आउंदा माधव नेपालले chat गरेको पहिलो ब्यक्ति। त्यों राजनीतिक काम गरेकोले हो। त्यस पछि मधेसी क्रन्तिमा पनि फुल time लागेको। Los Angeles मा प्लेन बाट झर्ना साथ "Where is परमेन्द्र भगत" भनेर उपेन्द्र यादवले भनेको मेरो राजनीतिक कामको  आधार मा हो। 2005-2006 ताका मेरो "हाम्रो नेपाल" नामको डिजिटल संगठन पनि थियो, 100 जना जति सदस्य थिए। न्यू योर्क मा ANTA पैदा गरेको मैले हो। अमेरिका आए पछि कॉलेजमा छ महिना भित्र बिद्यार्थी यूनियनको President को चुनाव जितेको। त्योभन्दा अगाडी नेपालमा राजनीतिक पार्टीमा हृदयेश त्रिपाठी महासचिव, म उपमहासचिव, राजेन्द्र महतो केन्द्रीय समिति सदस्य। त्रिपाठी र महतो मन्त्री छन। म न्यू योर्क मा बराक ओबामाको पहिलो full time volunteer।

म त नेपालमा तानाशाही समाप्त भए पछि नेपाल बारे कम सोंचने, आफ्नो काम गर्न पट्टी लागने भनेर बसेको। तर त्यस्तो नहुने देख्न थालेको छु। नेपालमा आर्थिक क्रांति गर्न 20-30 बर्ष लाग्छ। नेपालमा hydro प्रोजेक्ट हरु कालागी NYC मा funding खोज्ने career move मैले थालिसकेको छु। नेपालको राजनीतिक क्रांतिमा मैले योगदान दिएँ, मधेसी क्रांतिमा योगदान दिएँ, अब़ आर्थिक क्रांतिमा पनि योगदान दिन चाहन्छु।

द्वैध नागरिकता को कुरा छ। द्वैध नागरिकता बिना नेपालमा आर्थिक क्रांति संभव छैन। न्यू योर्क को स्थानीय राजनीतिमा नेपाली हरुलाई empower गर्ने कुरा छ।

यी सब कारण ले म NRNA (Non Resident Nepali Association) NCC (National Coordination Council) को President कालागी लड़ने बारे सोंच्दै छु भन्ने कुरा सबै साथी हरुलाई अबगत गराउन चाहन्छु। अमेरिकामा ICC र NCC दुबैको चुनाव May 2013 को अंतिम weekend मा न्यू योर्क मा गर्ने गरी तालिका बनाउन आग्रह गर्दछु। त्यो चुनाव हुनु अगाडी massive membership drive हुनु जरुरी छ।

संगठनका कुरा (2)

संगठनका कुरा

मैले हिजो प्रभु मनी को कार्यलयमा टिपेको विश्व सन्देश को पछाड़ी पट्टी कोर्दै थिएं। विश्व स्तरमा नेपाली त्यही हुन जुन नेपालमा दमजम हुन। र त्यों कुराको झझल्को नेपाली समुदाय भित्र mass base नभएका नचाहेका तर नेतृत्व पद खाई रहेका अनगिनती ब्यक्ति हरुले दिई रहेको अवस्था छ। Living room politics बाट पद हरु बांडने पुरानो परम्परा छ।

Mass base मा जानु, democratic process follow गर्नु, पदकालागी खुला चुनाव गराउनु, संगठनको हिसाबकिताब खुला किसिमले वेबसाइट मा राख्नु, खुला बहस गर्नु -- यिनै साधारण अभ्यासले विश्व स्तरमा नेपालीहरूको empowerment हुन्छ। संगठनका अलावा agenda को कुरा आउँछ। Vision को कुरा आउँछ।

60-70 देशमा संगठन विस्तार भएको होला तर dual citizenship को कुरामा र 100 million dollar fund को कुरामा प्रगति भएको देखिंदैन। संगठन पनि mass based छैनन।

NRN (Non Resident Nepali) Association को संगठनमा थुप्रै कमी कमजोरी छन। त्यस बारे केही सुझाव दिन चाहन्छु।

(1) Pyramid of 10 --- व्यापक membership drive गर्ने। सदस्य हरू लाई कम्तीमा 10 बढ़ीमा 20 को संख्यामा संगठित गर्ने। महिना मा एक पटक house party गर्ने समुह। त्यस्तो 10 unit को नाइके को conference call मार्फत अथवा internet मार्फत अर्को समुह। And so on.

(2) Public Facebook page, private Facebook group, public Facebook group. Lots of use of photos and videos. Plenty of textual reports, discussions.

(3) Online voting. प्रत्येक सदस्यले मत दिन पाउनु पर्छ। Ohio जस्तो अनकन्टार दुर्गम ठाऊँमा 10 जना खुसुक्क जम्मा भएर राष्ट्रिय नेतृत्व चयन गर्ने चाहना पंचायती सोंच भयो। Leadership by consensus भनेको रोग हो। चुनाव नै हुन नदिने, कस्तो अचम्मको सोंच? चुनाव नहुने संगठन भनेको कहिल्यै झ्याल ढोका नखोलिने घर जस्तो हो। NRN को global leadership को पनि चुनाव नै हुनुपर्छ र त्यों चुनाव 1,000 delegate ले मत खसाल्ने चुनाव हुन सक्दैन। दुनिया भरका 20 लाख NRN हरू मध्ये व्यापक membership drive गरेर one person one vote का आधारमा आम आदमीको स्तरमा वोट हुनुपर्छ। NRNA को सदस्य हो भने global conference अगाड़ी online आउने, एक हप्ता को window हुन्छ, online गएर वोट खसाल्ने। जम्मा भएको delegate लाई पनि वोट खसाल्न नदिने कस्तो अचम्मको परिपाटी?

(4) 100% transparent, online book keeping. के कति पैसा उठ्यो र खर्च भयो त्यों प्रत्येक सदस्यलाई थाहा हुन पर्छ। Meeting को minutes online राखिनुपर्छ।

(5) NRN को न्यू योर्क चैप्टर ले Memorial Day Weekend मा प्रत्येक बर्ष convention गर्न पर्छ जस्तो मलाई लाग्छ। दुनियाको राजधानी हो यो।

Agenda अझै फराकिलो बनाउनु पर्यो। मुख्य मुद्दा dual citizenship को हो। त्यसमा नेपालका नेताहरूले बड़ो मुर्खता देखाएका छन अहिलेसम्म। त्यों बिना नेपालमा आर्थिक क्रांति संभव छैन। त्यति गहन मुद्दा हो त्यों। 100 million डलर फंडको कुरा राम्रै हो तर global financial market tap गर्ने कुरा त्यो भन्दा 10,000 गुना राम्रो हो।

नेपाली हरुले प्रत्येक देशमा आफ्नो अधिकार खोज्न पर्यो। 150 बर्ष अगाडी बोस्टन मा Irish ले नागरिक नभए पनि मत खसाल्थे मेयर कालागी। आज नेपालीले न्यू योर्क मा त्यही खोज्न पर्छ। त्यस्कालागी नेपाली समुदाय बाहिर जान पर्ने हुन्छ। Indian संग हातेमालो गर्न पर्ने हुन्छ। Chinese संग। Hispanic र African संग।

बलियो संगठन बाट पैदा हुने नेटवर्क ले सदस्य हरु लाई बिभिन्न किसिमका फ़ायदा हरु हुन्छन्।

Related articles

• Facebook groups can now add Dropbox files
• How To Share Dropbox Files On Your Facebook Group
• How To Share Dropbox Files On Your Facebook Group
• Facebook groups get Dropbox file sharing integration
• You can now share Dropbox files with Facebook Groups
• Facebook Adds Dropbox Integration for Groups

What's Most Disappointing

The number one thing I have pushed for in Nepal's new constitution is turning Nepal into a democracy of state funded parties. Do that and there will be no need for the "revolution" the hardliner Maoists still dream about.

Of all parties I thought the Maoists might bite the idea. But they haven't. And for the longest time I thought it is because the Maoists have too much money. But now when there is a de facto ideological vertical split in the Maoist party I no longer think that is the reason.

Not going for that goal I attribute to the inferiority complex of the Nepali politicians, Maoists as well everyone else. Someone else somewhere else has to have thought of a political idea before a Nepali politician will adopt it.

Turning Nepal into a multi party democracy of state funded parties would be a fusion of the two competing ideologies of the past century. But not even the Maoists are going for it.

I get the impression the Maoists are settling for a republic. Getting rid of the monarchy was a big enough achievement for them. Classlessness is not a goal no more.

It amazes me.

6 States: Possible
A Non Territorial State For Dalits: Great Idea
Proposed Constitution
Mantra: Economic Revolution

Related articles

• A turning point in Nepal
• Another step on Nepal's long march to peace.
• Nepal Army Takes Over PLA Camps: Integration Reaches The 'Irreversible Mode' - Analysis
• Maoist factions hold separate shows
• Federalism to top parties' agenda

• Nepali Year 2069 brings new era in Nepal's history: Japan (thehimalayantimes.com)
• NC blasts UCPN-M double (thehimalayantimes.com)
• Civil society blames parties for 'slip-ups' (thehimalayantimes.com)
• What to do with the Maoists in Nepal? (macleans.ca)
• Nepali Maoist leader adopts millionaire's lifestyle (telegraph.co.uk)

NRN Event At Thakali Kitchen

I happened by the NRN event at the Thakali Kitchen yesterday. I was out and about taking pictures when two people from out of town - Ratan Jha and Mukesh Singh - showed up on my camera's screen.

I show up for events. I don't join organizations. That has been my style. That was my style also when I was doing full time work for Nepal's democracy and Madhesi movements.

It was good to see people like Temba Sherpa do a major membership drive for the NRN organization in the city recently. Nepali organizations in the diaspora tend not to be mass based. And Nepalis in the city are light years away from even wanting - let alone achieving - voting rights in this city. That probably is my number one reason to not become a formal part of the NRN movement, and to stay put with my limited involvement at the city level in mainstream politics.

The NRN movement has fundamental deficiencies. The urge for "consensus" instead of going for democratic, competitive elections hinders progress. Getting along is more important than getting things done. And so you end up with an organizational culture of homesick people who pour enormous energies to put together events so they can meet each other in person. Nothing wrong with all that bonding, but if that ends up the primary purpose of the organization big things are not attempted.

Another major deficiency is the lack of use of social media. People should not have to travel nationally and globally to get active with the organization. This was not the first time Ratanji had suggested his ability to travel was his number one claim to a leadership position. It ought not be that way.

Everyone took turns to speak. I made the shortest of comments. I welcome all those who are here from outside the city, I said. And that is all I said.

The dinner was nice. I got to meet a relative who I did not even know was in New Jersey. I got to sit next to someone with whom I had an email exchange a year ago. I had never met her, never seen her picture.

The NRN movement lacks bigness of vision, and that comes from its lack of grassroots spread, and the stifling of basic democratic processes. There ought be vigorous debates and voting, not "consensus."

Nepalis In New York And The NRN Movement

Looks like there is some kind of a NRN event in New York City next month and I have been approached by a friend to try and get a VIP local politician to show up as the Chief Guest. I have a State Senator friend in mind, Bill Perkins of Harlem who was the first elected official in New York to support Obama when he first ran for president. Once I know the precise date and time for the event, I can try and approach him to see if he is available.

New York City For Barack Obama 1-10
Staff, Volunteers, Elected Officials
DL21C Annual Summer Bash: Barack Won The Straw Poll

The conversation made me think though. I was the only Nepali in America to have worked full time for Nepal's democracy movement of 2006, and later the Madhesi movement. But my style was one of digital activism. I did not join any organization.

I have a newfound interest in Nepal. That's there. But it is hard for me to ignore some of the very real issues the Nepali community in New York City, in America, and the world at large grapples with. Instead of being the best and the brightest who went global and are willing and able to lead Nepal to an era of rapid economic growth, we find little gatherings of locally relatively well to do homesick Nepalis begging the Nepali establishment in Kathmandu for very basic rights. Much of that comes from how we have attempted to organize ourselves. There has been no desire to go mass based. A lacking culture of basic democracy, transparency and egalitarianism has been holding us back.

Kiva Is In Nepal

There are no rich Nepalis in America. If there were, I'd have read about them in some magazine. I never have. So for people who might be in professional white collar jobs to dissociate from the masses who might be working below minimum wage salaries is not classist. It is self destructive behavior. Because the power rests in mass organizing. Power is in numbers. Unless Nepalis get organized in large numbers, we can not better our situation locally, and we can not earn our rights inside Nepal, and we can not help Nepal in major ways.

The well and alive anti Madhesi prejudice among the diaspora Nepalis is another self destructive behavior. Unless the Nepalis in New York City claim their larger South Asian identity, they are not going anywhere. Working for Indian bosses by the day, and talking hate speech against them by the night are not exactly the way to go.

I have no desire to become yet another token Madhesi in New York City. I was one of Barack Obama's top volunteers in the city. This is a city where Indians matter little, and Nepalis are not even on the map anywhere. There has to be an acknowledgment among the Pahadis that things were and are wrong in Nepal and that is why you see so few Madhesis in New York City. Talking hate speech is not how you express that acknowledgment. And there has to be a sense of mutual respect. And we have to forge a new Nepali identity. And that is how we can become better organized.

There are about 50,000 Nepalis in New York City. Most of them party in small groups about once a a week. Identify those party organizers. Every Nepali in the city has a mobile phone. Those parties and those phones are the key to going mass based in terms of organization. 50 white collar Nepalis meeting in some five star hotel is not my idea of a mass based organization. And for as long as we don't go mass based, we will stay largely irrelevant.

Nepali Slaves In The Middle East
Image via Wikipedia

Related articles

• Reasons to Come Home (wagle.com.np)
• No Citizenship for Nepali Orphans (news.change.org)
• Nepal votes again to elect new PM (bbc.co.uk)
• Op-Ed Contributor: Nepal's Stalled Revolution (nytimes.com)
• Perkins: Obama's Speech a 'Twofer' for Harlem (observer.com)
• Sources: Obama Returning to New York for Fundraiser (observer.com)
• Obama Returns to Harlem for a Lucrative Fund-Raiser - New York Times (news.google.com)
• US immigration reform dead before it began (rt.com)